Η σημερινή μέρα θα αφήσει το στίγμα της στην ιστορία του ελληνικού λαού: το νεο ασφαλιστικό σύστημα υπερψηφίστηκε επί της αρχής στη σημερινή ψηφοφορία της Ολομέλιας του κοινοβουλίου με 159 «ναι», 137 «όχι» και 2 «παρών», επί συνόλου 298 ψήφων. Είναι γεγονός οτι μια αλλαγή στο ασφαλιστικό σύστημα είναι αναγκαία για την επιβίωση του καθως η κακοδιαχείρηση, η σπατάλη και η υφαρπαγή των αποθεματών των ταμείων απο όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης επιτάσσει την αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος.

            Παρατηρώντας το καινούργιο σύστημα όμως, ο καθένας μπορεί να συμπεράνει οτι παρόλο το γεγόνος οτι ίσως να δώσει μια ανάσα στο πρόβλημα, φυσικά με τις άσχημες επιπτώσεις στις συντάξεις των ελλήνων εργαζομένων, δεν αντιμετωπίζει την ρίζα του κακου για το προβλημα του ασφαλιστικου συστήματος:την υπογεννητικότητα.
           Το συνταξιοδοτικό πρόβλημα ούτε είναι καινούργιο, ούτε είναι μόνον ελληνικού χρώματος. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετοπίζουν οι περισσότερες χωρες της Ευρώπης-αναμεσά τους και η Γερμανία- σε μικρότερο η σε μεγαλύτερο, μόνον που η κακοδιαχείρηση, η σπατάλη και υφαρπαγή του δημόσιου χρήματος στη χώρα μας έχει μεγενθύνει το πρόβλημα. Η ρίζα του προβλήματος είναι κοινη στην γηραιά ήπειρο: με την αύξηση του βιοτικού επιπέδου, οι οικογενείες σταματησαν να γεννούν πολλα παιδιά αλλα περιορίστηκαν στα 1-2 ώστε να συνεχίσουν να απολαμβάνουν το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο και ταυτόχρονα αυξήθηκε ο προσδόκημος χρόνος ζωής. Το αποτέλεσμα είναι οτι ο δείκτης εξάρτησης των ηλικιωμένων ατόμων, δηλαδή η αναλογία των συνταξιούχων ως προς τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό, που με τις εισφορές μέσω των μισθών του χρηματοδοτεί τις συντάξεις, αναμένετε να αυξηθεί δραματικά τόσο στην Ελλάδα όσο και στην ΕΕ των “27”.
Σύμφωνα με έρενα της Eurostat το 2008 στην Ελλάδα o δείκτης αναμένεται να αυξηθεί από 27,8% σήμερα σε 57,1% ως το 2060 ενώ στην ΕΕ των «27» αναμένεται να αυξηθεί από 25% σήμερα σε 53% το 2060, δηλαδή ως το 2060 θα αντιστοιχούν μόνο δύο εργαζόμενοι ανά συνταξιούχο. Ακόμα πιο λυπηρή είναι η πρόβλεψη ότι ως το 2035 το ποσοστό των ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών στη χώρα μας θα ανέλθει στο 26,3% του συνολικού πληθυσμού, ενώ το ποσοστό αυτό ως το 2060 θα φθάσει στο 31,7%. Επίσης το ποσοστό των άνω των 80 ετών εκτιμάται πως θα φθάσει στο 7,9% το 2035 και στο 13,5% το 2060.
Με βάση τα παραπάνω, το νέο ασφαλιστικό σύστημα μπορεί να θεωρηθεί αποτυχημένο εφόσον δεν συνοδευτεί από μέτρα που θα παρακινούν την ελληνική οικογένεια να φέρει στον κόσμο περισσότερα παιδιά (πάνω απο 2,1 παιδιά ανα γύναίκα) για την επίλυση του δημογραφικού προβλήματος. Τα μέτρα αυτά μπορούν να έχουν τη μορφή επιδομάτων, φοροελαφρύσεων ή εκπτώσεων σε είδη πρώτης ανάγκης και να συντονιστούν από έναν οργανισμό πχ. από μια αναβαθμισμένη Ομοσπονδία Πολυτέκνων. Επίσης το κράτος θα έπρεπε να προστατεύει τις ανύπανδρες μήτερες και να τους δίνει το κίνητρο να μην προχωρούν στην έκτρωση αλλά να κρατούν το παιδί, εφαρμόζοντας ένα σύστημα όμοιο με αυτό της Σουηδίας.
Ας ελπίσουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν θα παραλείψει τελικώς το δημογραφικό ζήτημα και ότι θα νομοθετήσει και θα εφαρμόσει μέτρα που θα αντιμετωπίσουν στη ρίζα του το συνταξιοδοτικό πρόβλημα.